Rozdział 2

Brandon
Dobra, żarty się skończyły. Jasne,można trochę pożartować, kto tego nie lubi, ale to już dawno nie jest śmieszne. Powiedziałbym nawet, że trochę straszne. Rozglądając się niezbyt pewnym wzrokiem poszliśmy do pobliskiego parku. Wiecie drzewa i te sprawy. Rozglądaliśmy się za dziewczynami, próbując uspokoić samych siebie. W końcu już trochę zrezygnowani zaczeliśmy wracać. Podszedłem do kosza żeby wyrzucić gumę i zobaczyłem w jego środku czapeczkę Emmy. Wiecie, taką z daszkiem i emotikonkami którą zawsze miała przy sobie. Utwierdziło mnie to w przekonaniu, że nawet jeśli to nie żart to idziemy w dobrym kierunku, by rozwiązać tą zagadkę.
- To gdzie teraz? - spytał Tom.
- Chodźmy do sklepu, muszę sobie kupić kolejną gumę - odpowiedziałem. Przez tą sprawę żułem je non stop.
Gdy wchodziliśmy do sklepu od razu przywitał nas pan John, znany nam sprzedawca. Zanim zdążyłem poprosić o gumę odezwał się pan John.
-Ktoś coś wam zostawił - powiedział wyjmując zza lady list. Od razu zapomniałem o gumach i próbowałem go otworzyć ale Dylan powstrzymał mnie ruchem ręki.
-A kto to panu przyniósł - spytał chłopak swoim podejrzliwym tonem.
-Nie mam pojęcia. Ta osoba, mimo upału była w płaszczu który zupełnie ją zasłaniał - powiedział lekko podenerwowany sprzedawca.
Gdy wyszliśmy ze sklepu, od razu rzuciłem się do otwierania koperty. W środku była kartka na której było napisane krwistoczerwoną szminką ,, No nie spodziewałam się, że tak szybko wam pójdzie. Dobra robota, ale nie osiadajcie na laurach bo przed wami jeszcze dużo pracy''.
-To co teraz? - spytałem ale nikt mi nie odpowiedział b o chłopaki patrzyli w jakiś punkt za mną. Obróciłem się i zobaczyłem postać w płaszczu idąca szybkim krokiem ulicą.
-Idziemy- podsumował Dylan i wszyscy zaczęliśmy podążać za postacią. Raz prawie nas nakryła ale udało nam się schować za budką z lodami.
Dylan
Ale ekscytująca przygoda. Nawet jeśli to żart to genialny.
Przeszliśmy chyba pół miasta w spokoju gdy nagle Tom potknął się o moją nogę i przewrócił co sprawiło ze postać zaczęła biec.
-Wstawaj niezdaro- rzuciłem i zaczęliśmy biec. Po pewnym czasie okazało się że postać jest szybsza od nas i zrobiliśmy ją w tłumie osób na festynie. Zdecydowaliśmy się rozdzielić i jak najszybciej ją znaleść. Ją pobiegłem samym środkiem, torując sobie drogę wśród ludzi. W końcu zobaczyłem kawałek peleryny i rzuciłem się do przodu by za nią złapać.  Niestety peleryna wyślizgnęła mi się z rąk i zobaczyłem jedynie wielką pięść.
Gdy się ocknałem dres który mi przyłożył śmiał się razem z kolegami. Czułem, ze mam podbite oko ale podniosłem się i ruszyłem dalej, niestety nie udało mi się już znaleźć peleryny. Na końcu festynu czekali już na mnie chłopaki którzy już najwyraźniej się niecierpliwili.
-Szybko bo nam ucieknie- ponaglili mnie, nawet nie zwracając uwagi na moje oko. Ruszyliśmy biegiem i po chwili zobaczyliśmy ze postać wchodzi po schodach do jakiegoś opuszczonego lokalu. Weszliśmy za nią ale to co zobaczyliśmy w środku przerosło nasze oczekiwania.


P.S Wybaczcie, że rozdział publikuje dopiero teraz ale miałam na głowie trochę kłopotów z pakowaniem. Całe szczęście, że jest Internet w telefonie i mogę sobie spokojnie pisać podczas jazdy autokarem. Gdy wrócę zrobię o wyjeździe post z masą zdjęć.